my extreme dreams in life

i want to meet BRAD PITT in person..

i want to be a princess in a far away land, with my prince loving me endlessly..

i want to be famous in the whole world through modeling..

i want to have a tour at space together with the NASA team..

i want to try sky diving & "bunjee jumping" ( is the spelling correct? )..

i want to own an island in the philippines..

i want to explore the entire globe through expedition, just like what magellan did..

i want to have a star that is named after me..

i want to be sexy and beautiful..

i want to be a billionaire before i reach the age of 50..

i want to have an overnight stay at the the african safari so i can see the big cats..

menstruation

i hate it when i have my period. It is because i always have a dysmenorrhea, a very painful one. It feels like someone stab my abdomen with a number of large safety pins. I vomit. i can't stand. my lips become pale, my skin is cold, and my body is week.

i even experienced sleeping beside the toilet bowl in our bathroom because i can't bear the pain anymore and i continue to vomit, so i decided to sleep beside the said bowl. i don't care. i just want to feel comfortable.

days after my period, an excruciating headache is my visitor, as always. right now, i'm having that headache. i know the reason behind that pain but i cant understand why does it have to be this way. other women do not feel the way that i feel then they have their period. sometimes, i wish that i will be a man so i won't be able to experience these pains and aches.

before, i used to take midol to ease the pain. but i heared that it has an adverse effect. so i switch to taking up dolfenal, my saviour during menstrauation.

tree

habang sinusulat ko ito, ay na ka upo ako sa isang upuan at ang computer ay na sa side table ng aking higa-an. sa harap ko ay isang bintana kung sa-an ay nakatapat din sa bintana ng isang bahay na wla pang nakatirang tao. pero, may isang klaseng puno na matatanaw ko bago pa ang nasabi kong bintana. sa puno, o "tree" sa ingles, ako na focus.

ang simple kasi ng buhay niya. lupa, sikat ng araw, tubig, at hangin lang ang kanyang mga pangangailangan upang sya ay mabuhay. para sa akin, ito ang buhay ng mga puno.. syempre, pinaka importante na kailangn nila ng lupa para ito ang magsisilbing bahay nila hanggang sa hanggan. sa kanilang buhay, kailangn nila ng sikat ng araw para magsisilbing vitamins at ng magkaro-on sila ng energy na sila pa ay tutubo ng malusog at maganda. kung sila ay nauuhaw, ay iinum nmn sila ng tubig. sisipsipin ito ng kanilang mga ugat para ma idestribute sa kanyang bu-ong katawan para namn mag pa refresh at hindi ma dehydrate. ang recreational activity naman ay ang mga oras na ang kanilang mga dahon at katawan ay parang sumasayaw. sumusonod sa galaw ng hangin..

isa na siguro sila sa mga ultimate participante dito sa ating planeta dahil kaya nilang labanan ang lahat ng problema meron ngayon.. nasusugatan sila pero hindi dumudugo. may malakas na baha o bagyo pero sila ay lumalaban pa rin. at matagal silang manghina.

naiingit lng kasi ako sa puno na nakikita ko dito sa may bintana namin. parepareho kasi kami ng style sa pag survive sa buhay. ang lupa ay ang aking pamilya na hindi ako iiwan mgpakailanman. ang sikat ng araw ay ang aking mga experiences sa buhay. ito mn ay good or bad experinces na syang humohubog sa aking pagkata-o. ang ulan, taliwas sa iba, ay para sa akin ang Pangino-on. Siya ang ulan dahil sa panahon na nka expose ako sa sikat ng araw, akoy uhaw na uhaw ng tulong galing sa kanya dahil sa napakarami kong dapat pagda-anan sa buhay, matuwid lang ang buhay ko. at sa panahon na darating na ang ulan, mararamdaman ko na na akoy mahal parin niya. bawat drops ng ulan ay sinasabi niya, ito mga regalo ko sa iyo, huwag ka lang susuko, magtiwala ka lang sa akin, gawin mo ang dapat mong gawin, at ipapangako ko na nasa tabi mo lang ako parati. hindi ko man sya parating makasama ay alam ko na nkatingin pa sya sa akin at naghihintay ng tyempo kung kelan papasok para naman ako may matuto.. ika nga, "do your best, and God will do the rest". ang hangin nmn ay ang aking pagmamahal sa sarili. kailangn ko mag unwind or magpahinga pagkatpos mkipagsapalaran sa buhay..

pero kung pareho kami ng takbo ng buhay, bakit hindi ako matatag tulad niya? kailangang ko na yatang gumising sa katotohan na ako ay isang tao at siya ay puno.. salamat na rin sa iyo puno dahil ipina realize mo sa akin ang halaga at ganda ng buhay...

follow up ky dz

sa wakas ay nag paramdam na sya sa akin kagabi! na iyak ako sa tuwa! ang babaw kasi lng luha ko eh. hindi ko mapigilan. habang nag uusap kami sa telepono ay tumutulo na ang luha ko. magkahalong saya at galit kasi ang dumadaloy sa aking katawan noon. masaya ako dahil nagka usap kami sa telepono pero may galit pa sa aking puso dahil bakit ngayon lng sya tumawag at ipina abot pa niya sa punto na nasasaktan na ako.

but, as we talked, i understand why he was doing it. kaya huminahon na ako.. mas mahirap kasi na ikaw ang maiwanan kaysa ikaw ang iiwan. I've been there also in that situation. ng kailangn sya ilayo sa akin ng mga magulang niya for two months dahil may kasalanan siyang nagawa at gusto ng magulang niya na matuto sya from his mistakes.

sa boses pa lng niya ay naramdaman ko na mahal na mahal niya ako. di ko ma explain basta yun ang narandaman ko. masarap pag may nagmahal sa iyo ng lubos. pero huwag niyo lang sana ito i take for granted. kung ayaw niyo, maging honest kayo sa inyong mga feelings pero kung mahal ninyo, huwag na kayong magpanggap pa.. sabihin niyo na agad.

pagka gabi, ay nagka usap na naman kami kaya hindi mwala ang mga ngiti sa aking labi.. sabi niya sa akin "i love you".. totoong-totoo ang pagkasabi niya. kaya ako na rin ay na pa i love sa kanya. ang swerte ko naman sa boyfriend ko.. alam niya na hindi ko pa iniisip na sya na sya na ang magiging asawa ko. i don't want to expect dahil napakasakit pag hindi natupad expectations ko na sya na ang magiging asawa ko.. hinihintay lang namin dalawa kung saan ang patutunguhan ng aming pagmamahalan..

kaming dalawa ay hindi perpekto pero natutunan namin tanggapin ang aming pagiging imperpekto.. plano namin, i settle muna namin ang aming mga sarili para sa aming kinabukasan di lng sa aming dalawa kundi para na rin sa aming mga pamilya..

bgo ako natulog, nag text sya na "ur always b a part of my lyf, i wud trade my soul dutz 2 b wid u.. be strong my dutz.. luv u!"

84 years

pumanaw na ang lolo ko noong february 11 at the age of 84. he died peacefully sa bahay niya sa surigao del sur. nkalulungkot mn isipin, pero tanggap na namin lahat ang nangyari.

ang lolo ko ay 50%chinese at 50%filipino. tatay niya pure chinese. isang magaling at kilalang photographer ang lolo sa aming lugar. isa sya sa mga nagsimula doon ng mga studio para mag pa picture ang mga tao. nagsimula sya noong mga early 1950's. naging official photographer sa isang pribadong skwelahan kung saan ang mga anak niya pati kaming mga apo niya ay doon nag kinder hanggang highschool. naabutan pa nga niya ang youngest namin na nag aaral at ang lolo ko parin ang kumukuha ng picture para sa school id.:=) sampu lahat ang kanyang mga anak at ang mama ko ang eldest. may picture pa si mama noong grade 1 pa sya na si lolo ang kumuha. oo, totoo yan kasi tinago ni lolo lahat ng mga collection niya ng pictures na kuha niya noon pa man. kaya nga lng daw, sabi ni ng kuya ko ay may ilang litrato na nasunog pero maramirami pa rin naman ang naiwan at nitago kaya nami ito nkita pa.

ang gandang tingnan ng mga litrato. parang hiraya manawari noon na mkikita at mararamdaman mo ang mga pangyayari. nkatutuwa rin dahil completo kami ng mga anak at apo niya na may baby pictures. :=) meron din syang mga sina unang mga camera na pwde nang ituring na antique. tapos may pagkakataon pa kami ng sister ko na ipa dedeliver niya ng pictures sa mga bahay ng customers niya kaya nakilala rin kami na apo niya.. hindi ko yun ikinahihiya dahil kung wla ang lolo ko, wla silang remembrance na maitatago sa kanilang mga special na occation.

marunong pa rin mg mandarin ang lolo ko, memorize pa niya ang pambansang awit ng amerika. alam niya kung ano ang mga nangyari noong world war II dahil na experince na yun. kaya naging barretto apelyido niya dahil naa abutan pa niya ang panahon ng mga kastila na kailangn palitan ng mga pilipino ang kanilang mga apelyido.. ang dami na niyang pinga daanan na panahaon na kung i kukwento niya lahat sa amin ay aabutan kmi ng 48 years.;=)

may plano ang kuya ko na gawan si lolo ng tribute dahil sa kanyang contribution sa mga tao sa aming lugar. i popost ni kuya lhat ng collection niya ng mga litrato simula 1950's ata. at ito pa ang pinakahanga niyang naitago, ang picture ng great grandfather namin na pure chinese noong 1911! wow! ang galing ng lolo ko..

ikaw nmn sa tayong dalawa

mag sesenti muna ako ngayon kasi valentines na naman.

ikaw at ako ang bida ngayon. alam ko may trabaho ka every 2am hanggang 10.30am. minsan nga until 1.30pm. oo, nkakapagod ang trabaho mo. pero sasakit ba ang mga daliri mo pag ititext mo ako? kahit yan man lang. hindi na nga ako nag demand na tawagan mo ako kasi alam ko mahal na ang load ngayon. malayo na tayo sa isa't isa, wla pa tayong masyadong communication. aba, unti-unti mo na akong sinasaktan ah.

akala mo siguro masayang masaya ako dito. akala mo na masaya ako dahil nandito ako tapos nandyan ka, at pwde ko nang magawa ang mga gusto kong gawin na ayaw mo. akala mo siguro ikaw lang ang nag aadjust sa sitwasyon natin, ako rin naman. kaya sana mag text ka namn kahit isa sa isang araw, okay na ako dun.

kagabi, umiyak ako ng dahil sa iyo. tinext na kita na "..., if you have time, please call me.. pls. hearing your voice makes my day complete." wla pa rin akong natanggap na reply kahit text or miscall na galing sa iyo hanggang ngayon. ganyan ba ang style mo sa pag aadjust sa situation natin na malayo na tayo sa isa't isa? eh nasa pilipinas lng nmn tayong dalawa.

masakit na para sa akin. nahihirapan na kitang intindihin. ganyan na ba ka manhid ang damdamin mo? hindi ka naman ganyan dati. huwag mo akong sanayin kasi masasasanay talaga ako. kahit sabihin mo sa akin na ginagawa mo ito para sa ating dalawa, mag hinay-hinay ka lng DZ dahil hindi magiging maganda ang takbo ng ating kwento bilang magsing-irong sa pelikula na ipinalalabas ngayon sa aking puso.

sayang, malapit na sana ang valentines day tapos ganito pa tayo. masaya sana kung wla tayong problema at buong puso tayong magbati-an na.. "happy valentines my..."

i miss you badly because im still loving you.. sana alam mo yan.

baclaran

last night, we went to baclaran church. it was my second time to be there since i arrived in manila last month. but, i have been there before during my vacation here last year. it was an unforgettable experience because a mixture of spirituality and comedy has transpired.

spirituality. I have a religious mother. everytime she's here, it has always been her routine to visit quiapo and baclaran church. A devotee. one wednesday noon, she invited me and my sister to accompany her. while we arrived, i saw hundreds of devotees. Most of them were noticeably desperate. some of them knelt towards the altar, others pray in their own seats, and many were just lighting the candles. as for me, i am one of those who pray in their own seats. It was like i am having my retreat back in college days because i am able to realize that i have made a number of sins that i know God knows all of it. I am shy of talking to Him and asking for forgiviness and guidance as well. Though, it should not be because of the fact that we are just humans, not perfect, but still i'm shy. Okay enough with that. I continued talking to Him, praying that he will lead me to the right path that He wanted me to be and forgive me for all that sins that i have done. Afterwhich, I felt the lightness throughout my body and soul and was at ease to start a new beginning.:-) It was not only me that felt that way. I can see it too in the faces of those who walk out of the church.:-) It was then that I started believing that visiting baclaran church and have a talk with God can make us feel complete.

comedy. the funny thing was, we went there by 12 noon. it was very hot that i almost want to go back home because i not in the mood already.hehe my sweat is coming out from my pores! i dont like it. but my mom wants us to be there and i do not want to disappoint her. we dont have a car so we have no choice then but to commute. What I hate about manila is most of our time is spend on the travel. Traffic is the number one enemy in the road. If there is just one person who is traffic that causes the traffic here, then, we might have put him in jail!hehe Unfortunately, there is none.. anyway, we arrived at the church. its too populated that we only have a seat a the third to last bench on the right side of the church. Then, my mother told us to kneel down on the kneeler, so my sister and i do so.. Minutes after, i feel pain on my knees and i want to sit already. I want to laugh by then because my sister sits down first and my mother scolded fher for doing so.haha! my sister reasoned out that she felt pain on her knees already and she could not bear it anymore.. me, because i don't want to be scolded with strangers beside us, so i continued to kneel until we are done.. the result?hehe I find it hard to stand and i felt the slight swelling in my knees!hehe (the kneeler there is just a wood, no soft material added for comfort.) Is this the price i have to pay for being obedient to my mother?hehe i soon hope that it is not.hehe

my friend brigitte invited me to have this account.:)